Resimde gördüğünüz Kayseri’de 23 Nisan 2017 kutlamalarından bir sahne.

Anaokulu öğrencileri, sırtlarında asker üniforması, bir şehidi temsil ederek yerde yatan ve üzeri bayrakla kapatılmış bir arkadaşlarının önünde selam duruyorlar.

Tören mehter marşlarıyla başlamış, sonra da vatanı korumak için şehit olan bir askerin önünde anaokulu öğrencileri sıra sıra selam durmuşlar.

Ellerinde de silahlar.

En fazla 4-5 yaşlarındaki çocuk onlar.

Bu çocukların ne kadar derin bir uçuruma itildiğini görüyor musunuz?

“Kana kan intikam” sloganlarının asla sıradan bir siyasi slogan olmadığını, gencecik beyinlerin nasıl bu tören ve geleneklerle yıkandığının farkında mısınız?

Ölmenin ve öldürmenin bu yaşta içselleştirildiğinin ayrımına varmıyor musunuz?

Bu sahnenin faturası sadece bu hükümete ve de iktidardaki partiye çıkmaz.

Bu suç, -ki bu gerçekten de Türkiye’nin geleceği açısından telafisi mümkün olmayan bir suçtur- bütün ulusun, anne babaların herkesin ortak suçu.

İktidar ve muhalefetiyle doksan yıllık cumhuriyetin, sürekli kışkırtılan milliyetçiliğin, “Türkün Türkten başka dostu yoktur” paranoyasının, küçücük çocukları daha anaokulunda kan dökmeye hazırlayarak zombileştiren gelenek ve eğitimin suçu.

Oysa çocuklara nasıl ölmeleri değil, nasıl yaşamaları gerektiğini öğretmek zorundayız!

Ölerek değil, tam tersine yaşayarak hem kendilerine ve hem de toplumlarına hizmet etmelerinin doğru olduğu gerçeğini!

Tek bir kişinin bile haksız yere canına kıyılmasıyla en haklı davanın bile kaybedileceği ahlaki doğrusunu!

Kendisinden farklı bir şey düşünenin ille de “haklanması gereken” bir düşman olmadığı, oturup konuşulması halinde ortak bir noktada buluşulabileceği mucizesini!

“Kana kan intikamla” en fazla kan davalarının sürdürülebileceği ve nerede nasıl başladığı artık bilinmeyen kan davalarının da ilelebet süreceği gerçeğini!

Toprağın, vatanın, ulusun çoğu kez silah kullanma yerine, bir işin uzmanı, bir mesleğin dünya çapında temsilcisi, bir sektörün zirve üreticisi olunarak daha kolay savunulabileceği olgusunu!

Şehitliğe değer verip hazırlanmak yerine sanatçı olmaya hazırlanmanın, bir bilim dalının ödüllü bireyi haline gelmenin ve hatta sağduyulu ve düşüncelerini söylemekten çekinmeyen sıradan bir vatandaş olmanın ülke için daha hayırlı olacağı tartışmasız doğrusunu.

Bu sahne hükümetin ve genel olarak toplumun değil öncelikle tek tek anne babaların suçu!

Ana babalar “nasıl yapalım, eğitim böyle, okul böyle” vb. gibi gerekçelerle suçu başkalarının üzerine atmasınlar.

Bu, öncelikle çocuklarının nasıl zombileştirildiklerinin farkına varan ana babaların sorumluluğu: çünkü eğer bunun çocukların geleceği açısından nasıl ölümcül bir hata olduğunu görürlerse, o andan itibaren yapacakları tek şey, her ne pahasına olursa olsun evlatlarını bu vahim süreçten bir an önce geri çekmeleridir.

Nasıl ki bir kamyonun yavrularının üzerine geldiğini gördüklerinde hiçbir gerekçeye sığınmadan, gerekirse kendi hayatlarını da tehlikeye atarak müdahale ederlerse, burada da yapacakları budur!

Atlayıp çocuklarını oradan çekmek!

Çünkü tehlike aynı tehlike!

Çünkü çocuklarınız bu temsillerle ölmeyi ve öldürmeyi öğreniyorlar, yaşamayı değil!

Oysa hayat ve mutluluk ölüm değil yaşam üzerine inşa ediliyor.

Durmayın! Çekin alıp çocuklarınız!

Alın kurtarın! İş işten geçmeden!

Üzerine titrediğiniz biricik varlığınız “ölme ve öldürme tanrısının” neferi olmadan!

 

Tarık Demirkan

 

23 Nisan 2017