Hep “ana akımla” kalmanın, hep suyun üzerinde tutunmanın prototipidir o.

Ertuğrul Özkök’ten bahsediyorum.

Hürriyet’in eski ekonomi yazarlarından Demet Cengiz’in blogundan alıntı yapmış. Biraz tanıtmış biraz övmüş.

Şöyle diyor:

“Demet işsiz bir gazeteci.

İşsiz gazetecilerin ne harikalar yaratabileceğine çok güzel bir örnek”.

Basın emekçilerinin bu kadar kolayca oradan oraya itilip kakıldığı;

Değerli kalemlerin bu kadar kolayca kurban edildiği;

Harcandığı, suskunluğa mahkûm edildiği;

bir başka ülke var mıdır, bilmiyorum.

Ve sanmayın ki bu pratik son on beş yılın işidir.

Her rejim, kendi borusunu öttürmeyen gazeteciyi, masa, mikrofon ya da ekran başında görmektense işsiz görmeyi tercih etmiştir.

Basın-medya işverenleri ve yöneticileri de bunun gereğini yapa gelmişlerdir.

Ertuğrul Özkök de her zaman “durumdan vazife çıkarmayı” en iyi bilenler arasındadır.

Oysa basın bir ülkenin aynasıdır.

Bir ülkede medyanın ne kadar özgür olduğuna bakın sadece.

Ve o ülke hakkında, neredeyse % 90 doğru not verebilirsiniz.

Basın susarsa o sessizlik ülkeyi de alacakaranlık kuşağına sürükler.

 

02.08.2016