Fransa’da  dehşet kamyonundan geriye kalanların fotoğraflarına bakıyorum.

Bunu yapanın ruhunu çözmeye gayret ediyorum!

Nasıl bir akıl durmasıdır bu?

Nasıl bir acımasızlık?

Nasıl bir kin ve nefret?

Önünde yürüyen, bayram kutlayan insanları çoluk çocuk demeden 20 tonluk aracınla parçalayıp ezmek?

Neden? Neden? Neden?

Senin de dâhil olduğun kesimi (yani Müslümanları) en büyük düşman, “iblis” haline getirmenin en emin yolu bu!

Tamam, sen bunu yaptıktan sonra cennete gideceğine ve “hurilerle oynaşacağına” inanıyorsun.

Peki kalanlar?

Parçaladıkların? Onların ailesi? Çocuğu?

Ya senden geriye kalanlar? Karın? Çocuğun? Annen, baban, kardeşlerin?

Seni hiç mi ilgilendirmiyor?

Ve en önemlisi adına bu cinayeti işlediğin Tanrının bu gaddarlığı senden istediğine nasıl inanabildin?

Allah, yani koruyan ve esirgeyen,  ki onu tanımlamada senin dininde en önemli sıfat “ilahi adalettir,” senden, elinde oyuncak bebeğiyle havai fişek gösterisini izleyen minik kızı sokakta ezmeni istedi, öyle mi?

Koca kamyonunla, masum insanları bir böcek gibi çiğnemeni?

Sen bir Müslümansan eğer, Müslümanlara en büyük kötülüğü yapan biri olarak adını tarihe yazdırdın.

Kahraman olmak istedin!

Oysa sıradan bir insan olman bile yeterdi.

Başkasına zarar vermekle en büyük zararı kendi değerlerine verdiğini anlardın çünkü!

Hasta ruhların yaktığı ateş ne yazık ki, beraberinde şiddetin olduğu günleri getirecek.

Birilerinin artık sana ve senin gibilere en acımasız tepkiyi vermek için cadı kazanlarını kaynattıklarından adım gibi eminim.

Cehennem oyunu başlıyor, Pandora’nın kutusu açılıyor.

Umarım “ümit” hala oradadır.

 

Tarık Demirkan

15.07.1016