Bir vapurdaydım gecenin bir vakti.
Gökte yıldız kadar çoktu derdim.
Beynim pür dikkat, gözlerim kendimde,
hani, bir ben var benden içeri,
nefes kesen zifiri kurşuniye
yüreğim titreyerek dalıverdim.
Oysa deniz kokusunu
her şeyden çok severdim.
Yakamozlanan suların hışırtısı
bana gark olan beni benden alamasa da,
ansızın, birden fazla Ben oluverdim.
Bir Ben, evren kadar dediğim
dertlerle meşgulken,
öteki Ben’i bu dertliyi endişeyle
gözetlerken yakalayıverdim.
Yakalayan ve yakalanan
suçüstünün telaşında
utanarak kendilerine dönerken
onları seyrederek
kendimi bu eğlenceye verdim.