Diyarbakır’da Nevruz!
Yüz binler baharın ve Kürt ulusunun yeniden yeşermesini kutladı!
Diyarbakır “yeşile, sarıya, kırmızıya” boyandı

İzmir’de “milli değerlere saygı” mitingi!
Yüz binler “öl de ölelim, vur de vuralım” haykırışlarıyla sokaklara döküldü
İzmir “kırmızı beyazla” bezendi.

Kırk yıllık “bölünüyoruz” çığlıkları devede kulak artık!
Asıl şimdi göbeğinden ikiye çatladı ülke!

Ve korkarım, bu daha başlangıç.
Hani diyorlar ya, eğer bu barış projesi tutmazsa “cesetler yağar”
Bence tutarsa da yağacak!
Taşlar yerinden oynadı bir kez.

Yıkmak kolaydır, yapmak zor.
Yerle bir etmeden düşünüp taşınacaksın.
Sadece sana kalmadı babandan, başkaları da var, konuşup görüşeceksin,

Hani “Cumhuriyeti yıkıyor bunlar”, diyorlar ya,
Bakma sen, malum, Cumhuriyet kendi kendisini yıktı!
“Resmi görüşten” başkasına nefes alma fırsatı vermediği için!
Ama bu teselli değil elbet!

Önemli olan hala aynı hataya düşülmesi,
Tarihi fırsatın kullanılamamasıdır.

Değişikliğin tüm halka mal edilememesi.
Ve elbette demokrasinin kim bilir kaçıncı kez kurban edilmesidir

Demokrasi gelmeden barış gelebilir mi?
Eğer sopa gücüyle barışa ulaşmak mümkün olsaydı, son 40 yılda ülke süt liman olurdu

Peki ama ne olacak şimdi?

İki eksen var ortada!
İki büyük güç merkezi.

Bir yanda AKP-PKK ve bir kısım aydınlar
Diğer yanda CHP-MHP-Ulusalcılar ve yine bir kısım aydınlar.

Ara geçişler, ara renkler süratle yok oluyor.
Ülke teze ve antiteze bölünüyor.

Sizin barış projenize, diyelim 35 milyon destek verdi.
Diğer 35 milyon ne olacak?
Kamplara mı kapatacaksınız onları?

Bu ortamda barışı nasıl kuracaksınız?

Sözünü ettiğiniz barış çok büyük çatışmalara gebe, gerçekten görmüyor musunuz?

Çok uzaklara gitmeye gerek yok, Yugoslavya’nın yıkılışının ve oradaki iç savaşın tarihini izleyin!

Tarık Demirkan
20 Nisan 2013